کـنـار دل و دست و دریـا، اباالفضل!            تـو را دیـده‌ام بـارهـا، یا ابـاالـفـضـل!

تو از آب می‌آمدی، مـشـک بر دوش            و من در تو غـرق تمـاشا، اباالفضل!

اگــر دســت مـی‌داد، دل مـی‌بــریــدم            به دست تو از هر دو دنیا،‌ اباالفضل!

دل از کودکی از فرات، آب می‌خورد            و تکـلـیف شـب، آب، بابا، اباالفضل!

فــدک مــادری مـی‌کــنـد کــربــلا را            غـریـبی تو هم، مثل زهرا اباالفضل!

تو را هر که دارد ز غم بی‌نیاز است            وفـا بعد از این نیست تنهـا اباالفضل!

تـو بـا غـیـرت و آب و دسـت بـریـده            قـیـامت به پـا می‌کـنی، یا اباالـفـضل!